Zo stonden daar oa. Tottenham Hotspur, Celtic, KV Mechelen, Everton, Pec Zwolle, Roda Jc en Almere city op de affiche. Dit toernooi werd inmiddels voor de vierde keer georganiseerd en dat was te merken ook, alles verliep op rolletjes. Een zeer goed georganiseerde toernooi, waarvoor dan ook terechte hulde.

Naarmate de datum van het toernooi dichterbij kwam, werd ook de indeling van de poules bekend. Veertig ploegen. Vijf poules van ieder acht ploegen. Onze poule bestond uit:

Vele scenario's en bespiegelingen werden erop losgelaten en je kunt wel denken dat je alles van tevoren dénkt te weten. Het loopt altijd anders dan je vooraf zou denken, en dat maakt het ook zo leuk.

Uit een vorige toernooi hadden we de les getrokken dat we genoeg  mensen zouden moeten meenemen. We zouden hoe dan ook tien wedstrijden van een kwartier moeten voetballen. Naast de vaste E1: Nikay Maarleveld, Sven Steltenpool, Mike van Ammers, Luuk Verhoeks, Tristan de Wit, Stijn Smit, Mike Spaan en Senno Bulterman, werd dit doldrieste stel aangevuld met John Zwier, Jimmy Verhage, Remon Leeuw en Joep de Wit.

De thuisblijvers hebben wat gemist met dit team, vandaar ook dit verslag.

De wedstrijden werden gespeeld op een half veld. Normaal gesproken 7 tegen 7, nu 8 tegen 8. Dat is wel wat druk op zo'n klein veld, maar dat waren nu eenmaal de regels. De wedstrijden duurden een kwartier, zoals al eerder vermeld.

De coaches Richard Bulterman en Bob Smit mochten met dit spelersmateriaal hun plan trekken. Hun niet geringe capaciteiten zouden vandaag volledig tot hun recht kunnen komen. Nou, wees maar niet bang, ze kwamen volledig tot hun recht.

Helaas werkte het weer in de ochtend nog niet erg mee. Dat is altijd zonde, voor elke buitenaktiviteit, kou, wind en regen teisterde het fraaie Reiger Boys-complex. In deze mistroostende "setting" moesten we om tien voor tien onze eerste wedstrijd spelen.

H.B.C. uit Heemstede was onze tegenstander, ze spelen in de hoofdklasse. Dat is een klasse hoger dan ons.

We waren de betere ploeg en speelden ruim 10 van de 15 minuten op hun helft, tot doelpunten leidde dit niet. Een keer waren we er nog dichtbij, maar de lat bracht redding voor H.B.C.. Echt kansen om lekker uit te halen gaven we niet weg, maar kregen we ook niet, zodat het bij de brilstand bleef. 0-0. Geen onaardig begin, en optisch gezien waren we beter tegen een hoger ingeschaald team. Niet gek dus.

De tweede wedstrijd was tegen F.C. Castricum. Ook een hoofdklasser. In een vorig toernooi hadden we van hen verloren. Kortom dit was de wedstrijd van de revanche. Ze werden direct bij de strot gepakt door een fel KGB, en pas na de 3-1 eindstand voor ons, verdween de razende tornado die over het veld had gewoed in de vorm van een superspelende E1 van KGB. Remon, Mike Spaan en Senno (met een fraaie boogbal) bezegelden het lot van F.C. Castricum.

Vier wedstrijden uit twee wedstrijden, we deden goed mee.

De regen werd iets minder, maar nu begon de wind flink aan te wakkeren.

Of het kwam dat de jongens ietwat verkleumd waren of anderzijds, de spirit leek een beetje weg tegen een zeer fysieke DWS. We konden geen vuist maken, en hoewel keeper Joep enkele ballen zeer fraai tegen hield, hij moest toch eenmaal capituleren en dat was tevens de eindstand. Door een iets mindere wedstrijd van ons, pakte hoofdklasser DWS, de punten. Jammer....

De volgende wedstrijd werd weer een kraker. De Blokkers en KGB ontlopen mekaar niet zoveel dit jaar. Twee keer werd er tegen elkaar gelijk gespeeld. Vooral de laatste keer was zuur voor ons. Drie dagen eerder als dit toernooi, speelden we tegen elkaar voor de titel in Blokker. Wij moesten winnen, dat was onze enige kans. Tot drie minuten voor tijd, stonden we met 1-2 vóór, toch sloeg het noodlot toe en maakte Blokkers gelijk. Weg kampioenschap, maar nu dus tijd voor revanche.

Weer werd het zeer spannend. We kwamen al vrij snel op voorsprong. Mike van Ammers nam een vrije trap en de bal spatte via de lat de lucht in. De afvallende bal werd door Tristan in het doel geplaatst. Blokkers wilde daar blijkbaar niet voor onder doen en presteerde precies hetzelfde scenario aan de andere kant. 1-1. Vlak voor tijd viel het dubbeltje gelukkig onze kant op. Vrijwel op dezelfde plek, recht voor het doel,  mocht Mike van Ammers wéér een vrije trap nemen. Hij was hard en vlak onder de lat, de keeper leek hem te keren, maar door de handen van de keeper verdween de bal in het doel. 2-1 dus. Pandemonium. Even later floot de scheids voor het eindsignaal en een bepaalde blijdschap maakte zich van ons meester.

Vier wedstrijden gespeeld, zeven punten. We doen gewoon goed mee.

Nu was het lunchtijd. Ook hier een grote pluim voor de organisatie, wederom perfect verzorgd.

Nu werd er uit een ander vaatje getapt. Op het hoofdveld tegen Tottenham Hotspur uit Engeland. De KGB-vlag werd naast de Tottenham-vlag vakkundig door Bob opgehangen. Goed voor de P.R., en misschien zit er nog een oefenwedstrijdje in, volgend jaar in Londen. Als ze nog durven.... We vochten als leeuwen en hebben er alles aan gedaan wat in ons vermogen lag om een redelijk resultaat te behalen. Ze zijn boven zichzelf uitgetreden, na een kwartier stond de ongelooflijke eindstand van 1-0 voor KGB op het scorebord. Stijn Smit werd de matchwinnaar van de match. Wat een ongelooflijke prestatie werd hier op de mat gelegd zeg. Een wereldprestatie die je je hele leven niet meer vergeet. Uniek.

Superlatieven komen tekort. De thuisblijvers hadden dit keer (ondanks het weer) volledig ongelijk. Hier werd geschiedenis geschreven. Hoe trots kun je wezen. Tottenham Hotspur-KGB 0-1 Stijn Smit. Voor de hele ploeg en begleiding, petje af. Een delegatie van Tottenham Hotspur, een kijkje in de keuken nemen van de jeugdopleiding van KGB. Ik zou zeggen, sluit maar aan, achter in de rij. Ongelooflijk. Als mijn pen kon huilen van blijdschap, dan zou hij het doen.

De volgende horde was Almere City. Hier was niet veel eer te behalen. Deze ploeg was technisch en tactisch een paar stappen verder als ons. Bovendien zaten we nog in de euforie van de vorige wedstrijd. Hoewel de einduitslag nog meeviel. 2-0 verlies, waren we eigenlijk kansloos, maar dat is geen schande.

De laatste poulewedstrijd was tegen de Meervogels, en had eigenlijk gewonnen moeten worden, maar de spelers begonnen wat vermoeid te raken, zo leek het. Al waren we iets feller geweest, dan hadden we deze wedstrijd óók binnen kunnen halen, maar óók jongen jongens hebben wel eens een mindere wedstrijd. Dan loopt het gewoon niet, ondanks al je aanwijzingen. Niets mis mee, kan gebeuren. Het bleef 0-0, dat deed niets meer af aan de eindstand in de poule. We zijn als derde in de poule geeindigd. Wie had dat van tevoren gedacht. Een jongensboek.

Met zo'n lijstje kun je wel thuis komen.

Nu moesten we middels een zeer ingewikkeld systeem, nog drie wedstrijden voetballen. We konden het zelf amper ontcijferen, dus we zouden maar wachten op de charmante omroepster, die via haar zwoele stem, onze volgende tegenstander bekend zou maken.

Het duurde even, maar de volgende wedstrijd mochten we tegen Everton aantreden. De vorige keer dat we tegen een engels ploeg speelden, was wel goed bevallen. Dat "kick and Rush" ligt ons wel. Kom maar op.

Dat zou even anders lopen, mede ook door de felle tegenwind. We zijn misschien drie keer over de middenlijn geweest. We werden totaal weggeblazen door én de wind én een ontketend Everton. De teller stopte pas bij 9. Een hoofdrol was weggelegd voor Nikay, het klinkt natuurlijk vreemd na 9 tegen goals, maar hij haalde nog vele ballen uit zijn doel. Fantastisch. Everton-KGB 9-0.

Een groot compliment verdient de begleiding, want ze zetten de boel toch weer op scherp. De volgende tegenstander werd DWS. Daar hadden we nog iets recht te zetten na zo'n negenklapper moet je maar zien hoe dat gaat. En hoe ging het.....Fantastische inzet en spirit kwamen weer boven drijven. Klassen Bob en Richard. Ook wij kleunden er weer in en gingen als ware overwinnaars van het veld af. KGB-DWS 2-0, met doelpunten van Stijn en Remon. Fantastisch terug gevochten.

Als sluitstuk van de dag mochten we nog tegen de Pec Zwolle aantreden. Dat was weer een lekkere krent in de pap. De wedstrijd tegen DWS was nog een laatste wederopstanding geweest bleek nu. Pec Zwolle bleek een maatje te groot. Pec Zwolle-KGB 2-0. Met wederom een uitblinkende Nikay in de goal. Net zoals Joep, hebben jullie samen fantastisch gekeept. Jullie mogen trots zijn op jezelf, evenals de rest van de ploeg en begleiding.

Jullie hebben jezelf en ons een fantastische dag bezorgd, die nog lang in ons geheugen gegrifd zal staan. KGB is gewoon een topvereniging. Dat hebben jullie vandaag laten zien. Ga van je eigen kracht uit. Als ouders en andere belangstellenden:

We zijn trots op jullie!!

 

 

Er deden 11 profploegen en 29 amateurclubs mee. Als je dan van de amateurclubs op de vijfde plaats eindigt is dit een groot compliment voor de club en hoe we met de jeugd bezig zijn. Zo'n einduitslag kun je inlijsten.

Mels van Ammers